Guarda esas lágrimas, ¿quién las necesita? La tierra está ya lo bastante húmeda...
Levántate y mira orgullosa al infinito, firmemente...
Camina, hazlo de forma decidida, pisa fuerte el terreno que encuentres bajo tus pies, que retumbe el eco de tus pasos en los oídos de aquellos que no estubieron allí y deja huellas para quienes no quieran verlas...
Obliga a tu corazón a seguir latiendo bajo tu pecho hasta que su sonido apague el de las moribundas mariposas que aletean agonizantes...¿siguen vivas? No. El eterno abismo en el que volaron las engulló. Tal vez quede su recuerdo...
Recoge tu alma, cose sus trozos con hilos de oro y fuego y extiende tu mano... Siempre hay alguien más.
miércoles, 14 de febrero de 2007
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
3 comentarios:
Eu sigo pensando que onde houbo, hai.
Pode que intentes ignorar as bolboretas pero estarán aí sempre aínda que sexa no fondo do abismo. Só fai falta un sorriso para que volvan aparecer.
Hai veces que pode que estean durmidas, outras seguramente non espertarán...O tempo cura e adormece. Esta vez ese sorriso chegou a tempo, pero non sempre é así.
Eu non creo que o tempo o cure todo, simplemente o adormece, un sorriso pode facer despertar as bolboretas, revivilas e que volvan elevarte ata as nubes... Pero ese mesmo sorriso pode inundar o teu corazon de dubidas e dor, despertando o que ti enterraste.
Publicar un comentario